Αγαπητέ Αντώνη Κανάκη,

παρ’ όλο που δεν γνωριζόμαστε, επειδή ο …»θεός του Διαδικτύου» είναι μεγάλος, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η επιστολή μου να βρει τον »στόχο» της…

Μετά από τα ‘μπράβο’ που αξίζουν στην προσπάθειά σου να (επι)κοινωνήσεις την εμπειρία σου στη Σιέρα Λεόνε και να αφυπνίσεις συνειδήσεις όσων και όπου δει (δεν θα πω να ευαισθητοποιήσεις, γιατί ως γνωστόν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, το ‘αφυπνίζω’ θεωρώ πως είναι πιο εύστοχο), ήθελα να σου πω την άποψή μου (επιβεβαιώνοντας την εμπειρία σου) για τους απίθανους αυτούς ανθρώπους, που, κι από τους λίγους που γνώρισα (από διάφορα όμως μέρη, αφρικάνους, αμερικάνους, νοτιοαμερικάνους κλπ), οι εντυπώσεις είναι παρόμοιες και συνοψίζονται στα εξής:

-Είναι κατά κανόνα τα πιο ζεστά, θερμά άτομα, τα πιο φιλόξενα και έχουν μία έμφυτη σχεδόν φυσική ευγένεια, όταν ‘εμείς’ χρειαζόμαστε μαθήματα…

-Είναι αξιοπρεπείς και περήφανοι επίσης, καθώς δύσκολα θα δεις επαίτες, πάντα κάτι πουλάνε και μάλιστα προϊόντα και καλλιτεχνήματα από την πατρίδα τους.

Για να ξεκινήσω από την αρχή, θυμάμαι από πολύ μικρός που είχα ήδη ένα θαυμασμό στη μαύρη φυλή, ίσως από ένα λεύκωμα εγκυκλοπαίδειας που είχε φωτογραφίες από διάφορες φυλές του κόσμου, μεταξύ των οποίων και μία φωτογραφία από χαρακτηριστικούς ιθαγενείς του Σουδάν, των οποίων η επιδερμίδα ήταν κάτι μοναδικά ωραίο και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση.

Στη συνέχεια, μεγαλώνοντας και έχοντας τη μουσική, το χορό και το μπάσκετ στα ενδιαφέροντά μου (μεταξύ άλλων), έβλεπα τις »επιδόσεις» των μαύρων και εντυπωσιαζόμουν όλο και περισσότερο, είτε ακούγοντας »μαύρη μουσική», είτε βλέποντας τους χορευτές, είτε τους μπασκετμπολίστες, αυτά τα ιερά τέρατα (Julius Irving, Moses Malone, Daryl Dawkins aka »baby-gorilla», Dominique Wilkins κλπ) ο θαυμασμός μου μεγάλωνε ολοένα.

Αυτή όμως η μόνιμη διάθεσή τους για χορό -όπως από »πρώτο χέρι» διαπίστωσες, ήταν εκείνο που με έκανε να τους αποκαλώ χαϊδευτικά »παιδιά μου», επειδή θεωρούσα πως αν/όταν έκανα παιδιά, θα μεγάλωναν σε ένα σπίτι κατακλυσμένο από μουσική και δη χορευτική…

Κάτι μου λέει πως θα βρεις κοινά στοιχεία στην αφήγησή μου, πράγμα που δικαιολογεί το πόσο σε ζηλεύω για την εμπειρία αυτή.

Απο κει και πέρα, το μόνο που πραγματικά εύχομαι να ευοδώσει είναι η απήχηση και η αντίστοιχη ενίσχυση όχι μόνο της Action Aid, αλλά και όποιας άλλης οργάνωσης που πραγματικά δρα όχι για ίδιον όφελος, αλλά για την βοήθεια των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων, που, δεν είναι οι μόνοι, απλώς εκεί είναι πολλοί μαζεμένοι και καταφανώς απίστευτα εκμεταλλευθέντες από όλο τον κόσμο, τελευταία δε και από τους ίδιους τους τους ηγέτες.

Είναι απίστευτο το πώς και το πόσο άδικα αξιοποιούνται οι φυσικοί πόροι της υδρογείου με αποτέλεσμα τέτοιες τραγικές ανισότητες…

Είναι απίστευτο το πώς μία τόσο πλούσια ήπειρος έχει καταπατηθεί και κατακλεφτεί και λεηλατηθεί από κάποιους »έξυπνους» σε βαθμό που μία »επανόρθωση» να φαντάζει μακρινό και άπιαστο όνειρο…

Μία ήπειρος που ουσιαστικά γέννησε το ανθρώπινο είδος, ίσως και γι αυτό οι άνθρωποι αυτοί »κουβαλάνε» μέσα τους μια πρωτοφανή σοφία λες και έχει χαραχτεί στο γονιδίωμά τους.

Βέβαια, δεν έχουν λείψει και τα άσχημα περιστατικά που, από έλλειψη μόρφωσης συντελούν σε εγκλήματα αιώνες τώρα, από παρεξήγηση και προσκόλληση σε έθιμα όπως εκείνο της περιτομής και ακόμα χειρότερα της κλειτοριδεκτομής (πρόσφατα είδαμε το «Ρόδο της Ερήμου» με την αληθινή ιστορία ενός κοριτσιού που συγκλόνισε όλους όσους έχουν ακόμα συνείδηση και ανθρωπιά), πρακτικές που εξακολουθούν να συμβαίνουν, θέλω να ελπίζω σε λιγότερο βαθμό με την ελπίδα να εξαλειφθούν κάποτε τελείως.

Ξέρεις, αυτό που σκέφτομαι είναι, εκείνοι που τους κρατάνε σκόπιμα στην αμάθεια, παραμένουν προσκολημμένοι σε πανάρχαια έθιμα και παραδόσεις και παραμένουν αφελείς και εύπιστοι στα όσα τους λένε, αλλά εμείς, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, ποια δικαιολογία έχουμε; Πώς δικαιώνουμε τους ένδοξους προγόνους μας;

Με αυτή τη σκέψη θα σε αφήσω, κι αν σε φέρει ο »δρόμος» σου από το ιστολόγιο -ή από τη λεβεντογέννα (*) που ξέρω ότι επισκέπτεσαι συχνά-, μπορούμε να πούμε κι άλλα.

Να είσαι πάντα καλά και να μην δίνεις σημασία στις κακίες που θα ακούς και που θα ακούσεις σίγουρα και γι αυτό το εγχείρημα.

Όσοι βλέπουν -ή θέλουν να βλέπουν- την άσχημη/αρνητική πλευρά των πραγμάτων, είτε υπάρχει είτε όχι, είναι εκείνοι που δεν θα συμμετάσχουν ποτέ (έως και θα εμποδίσουν ) (σ)την όποια εξέλιξη, βελτίωση ή πρόοδο. Είναι εκείνοι που δεν βλέπουν »το ποτήρι μισογεμάτο» (αυτοί είναι απλά απαισιόδοξοι), αλλά »όχι δικό τους» και το μόνο που θέλουν είναι »να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»…

Έρρωσο!

Υ.Γ. Όσον αφορά το θέμα του ρατσισμού, που θεωρώ τουλάχιστον ανόητο (όπως και τον πόλεμο για τον οποίο γράφω αλλού), για να μην πω ενδεικτικό του φόβου που κάποιοι νοιώθουν μπροστά στην -γιατί να το κρύψουμε;- εμφανή ανωτερώτητα της μαύρης φυλής, γι αυτό και τους προκύπτει η δήθεν »αφυψηλοβλέπεια» (δικιά μου λέξη!), δεν φαντάζεσι τη χαρά μου όταν είδα το ύφος του Αδόλφου (ναι ντε, του Χίτλερ), όταν ο Τζέσσε Όουενς άφηνε τους »Άρειους» στα 60 μέτρα ενώ εκείνος τερμάτιζε στα 100..!

Να σου πω και το άλλο και μην το πάρεις στραβά, αν ήμουν στη θέση σου, όταν έλεγες πως ένοιωσες μειονότητα (εκεί, στο αεροδρόμιο ως ο μόνος σχεδόν λευκός ανάμεσα σε μαύρους), εγώ εκεί θα ένοιωθα πραγματικά ανάμεσα σε δικούς μου ανθρώπους, αφού πολλές φορές λέω πως …νοιώθω »Αφρικάνος» (*)!

Advertisement

Παιδεία, ανεργία, οικογένεια… (κρίση; ποια κριση;)

Έλα ντε!

Ο κόσμος τό ‘χει τούμπανο κι εμείς …πέέέρα βρέχει!

Διπλή ονομασία, διπλή παροιμία, διπλή χαρά!

Αλλά, πάνω απ’ όλα, είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες…

Γιατί;

Γιατί, το ‘φως’ που ‘εισάγουμε’ τώρα, εμείς το μεταλαμπαδεύσαμε ..αρχικά!

Δικό μας είναι!

Και μπορεί να μην έχουμε κανένα Πανεπιστήμιο μέσα στα 100 (περίπου) καλύτερα του κόσμου, αλλά, οι αδελφότητες των καλύτερων (και όχι μόνο) έχουν ελληνικά γράμματα σαν τίτλο ( «Α Π Φ» =άλφα, πάϊ φάϊ το λένε…)!

Λίγο είν’ αυτό;

Αμ, το άλλο; Μπορεί να μην έχουμε τα καλύτερα νοσοκομεία (λέμε τώρα), αλλά οι γιατροί σε όλο τον κόσμο ελληνικά ‘μιλάνε’ στο χειρουργείο..!

Τσσσ…

Στις τέχνες;

Τα αγάλματά μας κοσμούν τα καλύτερα μουσεία του κόσμου!

Όχι επειδή εδώ τα έχουμε για πέταμα, αλλά τόσα που έχουμε, τι να τα κάνουμε; Δίνουμε…

Πάρε κόσμε!

Τι έχει μείνει;

Δώσαμε πολιτισμό, γράμματα, τέχνες, όλοι λένε ‘τράτζεντυ’ και ‘κόμεντυ’ και, να που τώρα το ζούμε στο ίδιο πακέτο…

Τι έμεινε λοιπόν; Το πολίτευμα!

Κι εκεί, είμαστε οι πρώτοι που ανακαλύψαμε το καλύτερο…

Δημοκρατία!

Τι λέμε τώρα…

Επειδή αλλού το εξασκούν καλύτερα απ’ ότι εμείς εδώ;

Και λοιπόν; Δικό μας είναι κι αυτό!

Άντε, να μην αρχίσουμε να ζητάμε ‘δικαιώματα’..!

Τώρα μάλιστα, βρήκαμε και το ακόμα καλύτερο.

Στα Πανεπιστήμια, στην ανώτατη εκπαίδευση δηλαδή, προετοιμάζουμε τα παιδιά μας είτε για πολιτικούς, είτε για φανατικούς (ψηφοφόρους).

Έτσι εξηγείται το ότι με το που μπαίνουν αρχίζουν να ασχολούνται με τα κόμματα πιο πολυ από τις σπουδές τους…

Τυχαίο;

Δεν νομίζω…

Θα περάσουν χρόνια μέχρι να μας αντιγράψουν και σ’ αυτό! Χα!

Είμαστε πολύ μπροστά…

Κακώς διαμαρτύρονται κάποιοι…

Ευτυχώς, οι περισσότεροι υποστηρίζουν αυτή την κατάσταση!

Τι να τις κάνεις τις σπουδές εξ άλλου;

Για τη μόρφωση;

Για τις γνώσεις;

Είδαμε και εκείνους που πήξαν στο πτυχίο τι κατάφεραν…

Μήπως έχουμε έρευνα, τεχνολογία, βιομηχανία;

Όχι.

Τραγουδιστές έχουμε, πανελίστες και πολιτικάντηδες.

Άρα, έχουμε και την σωστή χρήση της τηλεόρασης!

Όχι σαν κάτι άλλους που κάθονται και γυρίζουν ντοκυμανταίρ και επιστημονικές αηδίες…

Εδώ, ανοίγεις την τηλεόραση και τα έχεις όλα:

Και Τσίρκο, και κλόουν, και ξεκατίνιασμα, και γλέντι (πολύ όμως), απ’ όλα έχει ο μπαξές!

Βέβαια, έχουμε κρίση…

Την δεκαετία του ’70 ήταν ένα δυο αυτοκίνητα κάτω από κάθε πολυκατοικία, τώρα τα αυτοκίνητα είναι περισσότερα από τα διαμερίσματα…

Έχουμε κρίση όμως!

Την δεκαετία του ’50 είχε όλη η Αθήνα τρία τηλέφωνα, τώρα η κάθε οικογένεια έχει πάνω από τρία κινητά…

Έχουμε κρίση…

Κάποτε πήγαιναν σχολείο μόνο οι προύχοντες, τώρα τα φροντιστήρια είναι περισσότερα από τα σχολεία..

Μεγάλη κρίση!

Και φυσικά, πού τα χρωστάμε όλα αυτά;

Στην οικογένεια φυσικά!

Η οικογένεια μαθαίνει στα παιδιά να σέβονται το περιβάλλον, αφού σ’ αυτό εναποθέτουν …τα πάντα!

Επίσης, να σέβονται το δικαίωμα στην εργασία, αφού το παραχωρούν ευχαρίστως σε όσους θέλουν να εργαστούν πραγματικά…

Για τους ίδιους, υπάρχει το Δημόσιο, η δουλειά του μπαμπά κλπ κλπ.

Φυσικά, υπάρχει ο σεβασμός στη ζωή, στην ησυχία, στην διαφορετικότητα και πολλά άλλα…

Εκεί, η συμβολή της οικογένειας είναι καθοριστική…

Για να μην είμαστε άδικοι, να πούμε ότι τόσο καλή δουλειά δεν θα μπορούσε να είχε γίνει χωρίς την κρατική αρωγή και υποστήριξη..!

Α, όλα κι όλα!

Να τα λέμε κι αυτά.

Το κράτος έχει βάλει γερά θεμέλια σε όλα τα παραπάνω.

Εξ άλλου, εμείς οι ίδιοι έχουμε ‘διορίσει’ τους υπεύθυνους με την ψήφο μας, την οποία τιμούν δεόντως!

Συμπερασματικά, η κρίση μας ανήκει. Είναι δική μας!

Ζήτω μας!

Πόλεμος & Θρησκεία

«Πόλεμος πατήρ πάντων» από τη μια, »η θρησκεία είναι το όπιο των λαών» από την άλλη…

Ο συνδυασμός και των δύο έχει αποδειχθεί κυριολεκτικά εκρηκτικός!

Με το δεύτερο, δεν είχα ποτέ καλή σχέση.

Από μικρός ένοιωθα και έβλεπα περίεργα πράγματα σχετικά με την θρησκεία, τα οποία επιβεβαιώθηκαν όταν μεγάλωσα.

Με τον πόλεμο ήταν αλλιώς. Έπαιζα σαν όλα τα παιδάκια, είχαμε όλων των ειδών τα όπλα, φτιάχναμε δικά μας τόξα και, γενικώς κινδυνεύαμε χωρίς να το ξέρουμε…

Είχαμε όμως τις παραστάσεις να μας οδηγήσουν εκεί. Ταινίες, σειρές στην τηλεόραση (Combat) και ένα σωρό.

Μεγαλώνοντας, άρχισα να αλλάζω γνώμη για το θέμα, βλέποντας ανθρώπους να τσακώνονται, όπου την αίσθηση του άγριου διαδέχτηκε εκείνη του γελοίου. Αυτό έγινε όταν βρέθηκα σε ένα τσακωμό, όπου δύο κυρίως (οι υπόλοιποι ακολούθησαν, δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί, αντί δηλαδή να τους χωρίσουν) τύποι ήρθαν στα χέρια, βγήκαν από το μαγαζί που βρισκόντουσαν και συνέχισαν εκεί, έξω, στο δρόμο…

Το θέαμα ήταν απερίγραπτο (θα προσπαθήσω πάντως): Χτυπιόντουσαν και στροβιλιζόντουσαν (όταν δεν πετύχαιναν το στόχο), πέφταν κάτω και συνέχιζαν, γύρω τους άλλοι κάνανε τα ίδια περίπου, μέχρι που ήρθε η Αστυνομία, όπου και έγινε το εκπληκτικό: Οι δύο τύποι αγκαλιαστήκαν και φύγανε, όπως δύο φιλαράκια που είχαν καιρό να τα πούνε μετά από ένα καφφέ ή ποτό..!

Δεν πίστευα στα μάτια μου, αν και κατάλαβα ότι το κάνουν για να μην τους δουν καλά οι Αστυνομικοί και τους συλλάβουν.

Από τότε έχει καρφωθεί στο μυαλό μου ότι ο τσακωμός είναι από τα πιο ηλίθια πράγματα στον κόσμο, ο δε πόλεμος (τσακωμός σε ευρύτερη κλίμακα) το ίδιο και χειρότερο…

Εϊναι πραγματικά ο πιο καταστροφικός τρόπος να λύνει κανείς τις διαφορές του, δεδομένου ότι μόνο απώλειες ακολουθούν.

Ειδικά στον πόλεμο, οι απώλειες είναι τεράστιες. Από τις ζωές που χάνονται ως τις οικονομικές.

Σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο, οι απώλειες και οι ζημιές πέρα από θανάτους και τραυματισμούς, αναπηρίες κλπ., είναι και σε όλους σχεδόν τους επιζήσαντες, αφού επιστρέφουν με μόνιμες ψυχολογικές βλάβες.

Και βέβαια, στο τέλος και οι δύο πλευρές είναι χαμένες, ανεξάρτητα από το ποιος θεωρείται νικητής.

Αφού ο συνολικός πλούτος μειώνεται, τι νόημα έχει το ποιος θα εκμεταλλεύεται τα διεκδικούμενα;

Εκεί βρίσκεται και η ηλιθιότητα κατά τη γνώμη μου.

Δεν προσπαθώ να το παίξω »ειρηνιστής», αλλά αν το δούμε πιο ψύχραιμα, είναι σαν το ανέκδοτο  όπου δύο φίλοι ανοίξαν καφφενεία  αντικρυστά (για να μην χάνουν πελάτες από κανένα μέρος του δρόμου) και, μέχρι να αρχίσει να έρχεται η πελατεία ο ένας ήταν πελάτης του άλλου, μέχρι που οι καφφέδες τελείωσαν, αλλά τα χρήματα που είχαν (μείον εκείνα της επένδυσης) απλώς αλλάζαν ταμεία, παραμένοντας τα ίδια…

Αν φανταστούμε δηλαδή τι θα επακολουθήσει μία σειρά διαδοχικών πολέμων, θα έρθουμε αντιμέτωποι με την εικόνα της απόλυτης καταστροφής και κανένα, μα κανένα όφελος.

Και ερχόμαστε στη θρησκεία.

Όχι σε κάποια συγκεκριμένη, αφού είναι όλες το ίδιο (παραμύθι), με άλλα ονόματα (που σημαίνουν το ίδιο βέβαια, σε διαφορετικές γλώσσες).

Οι πόλεμοι είχαν άλλα κριτήρια (αφορμές) παλιότερα, με επικρατέστερο εκείνο της επιβίωσης.

Αργότερα, με τον πολιτισμό, τα κριτήρια έγιναν οικονομικά. Αλλά το χειρότερο κατά τη γνώμη μου είναι εκείνο της (δήθεν) διάδοσης μιας θρησκείας και του »εκπολιτισμού» των »αγρίων». Ήρθαν τα ήμερα δηλαδή και έσφαξαν τα άγρια!

Στο όνομα της θρησκείας λοιπόν έχουν γίνει οι περισσότερες και αγριότερες σφαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Μήπως όμως και εδώ τα κριτήρια είναι οικονομικά;

Μήπως οι θρησκείες, έχοντας εξελιχθεί (αν δεν ήταν από την αρχή έτσι) σε επιχειρησιακού τύπου οργανώσεις με εξουσιαστικές ιδιότητες είναι ίδιες και χειρότερες κι από τις χειρότερες κυβερνήσεις;

Μήπως ο εκφοβισμός και η κινδυνολογία που ενσωματώνουν στη διδασκαλία τους δεν διαφέρουν και τόσο από τα απολυταρχικά καθεστώτα ή τις χούντες που έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα;

Μήπως είναι χειρότερο που όλο αυτό γίνεται για/με την υποτιθέμενη αγάπη ενός φιλέσπλαχνου Θεού;

Πόσο ακόμα μπορούμε να ανεχόμαστε την υποκρισία των »αντιπροσώπων» του οποιουδήποτε θεού;

Για πόσο ακόμα θα στέλνουμε τα παιδιά μας να σκοτώνονται ώστε κάποιοι να κάθονται σε αναπαυτικές και καλοπληρωμένες πολυθρόνες και να αυτοανάγονται σε »ελευθερωτές» ή υποστηρικτές της δικαιοσύνης;

Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε;